Mijn naam is Valerie Vermeirsch. Het grootste deel van mijn carrière als kleuterjuf stond ik in de eerste kleuterklas.
Zoals jullie wel weten, is elke dag in de kleuterklas anders, verrijkend en uitdagend. Maar als je als juf ineens het moeilijke nieuws te horen krijgt dat een kleutertje op deze leeftijd , uit jouw klasje, te maken krijgt met een akelige ziekte, dan moet je wel even slikken.
Want uiteindelijk moet je voor de andere kleuters dezelfde vrolijke juf blijven.
Natuurlijk heb je wel even een moment nodig om dit een plaatsje te geven maar je moet vooruit. Voor de kleuter in kwestie, voor je andere kleuters, voor jezelf en je team.
Hoe pak je dit aan? Niet eenvoudig natuurlijk maar ik vertel hier even hoe ik het aanpakte en waar me dat bracht.
Allereerst ben ik een juf die mijn emoties ook deel met mijn kleuters. Ook jonge kinderen ontdekken dat wij als juf wel eens verdriet hebben, waarom ook niet hé. Dus deel dat met je kinderen. We weten dat we geen hele dag moeten zitten huilen maar even kan je je bezorgdheid wel delen. Ik had in de eerste plaats oor voor wat de ouders in deze periode belangrijk vonden. Willen ze wel of niet betrokken blijven in het klasgebeuren, waar hebben ze steun aan of wat net niet. Want zij zijn nu immers de draad tussen jij als juf en hun kleuter.
De ouders in mijn situatie waren zeer blij met de voorstellen die ik deed om in contact te blijven. Zij hadden nog een ouder dochtertje bij ons op school dus ik kon hen elke dag wel even zien en vragen hoe het ging.
Ik maakte voor ons zieke klasvriendje een koffertje “MIJN KLASJE IN EEN TASJE”. De ouders kregen dit na schooltijd altijd mee naar het ziekenhuis. Daar stak ik samen met de kleuters dan iets in wat wij die dag ook hadden gedaan. Dit kon zijn: het verhaal van de week, liedje of versje, spullen om hetzelfde knutselwerkje te maken, een wiskundige activiteit met een kaart die de ouders de opdracht konden vertellen, enz… maar evengoed ging de klaspop (die dan wel goed gewassen was) eens mee voor een nachtje in het ziekenhuis, of verzamelden we blaadjes van onze wandeling door het bos. Want ja, het was ook belangrijk dat het bos tot in de ziekenhuiskamer kon komen volgens de kleuters.
Zulke kleine dingen lieten de ouder en onze klasvriend voelen dat we er voor hen waren op elk moment.
Ik ging wekelijks enkele keren op bezoek en ook dat bracht hen veel steun. Een hele grote kaart met allemaal dikke duimen erop of een groot canvasschilderij van onze klas en nog vele knutselwerken later brachten extra sfeer en kleur in zijn kamer. Bij de start van het schooljaar maakten we een klaswerk met ieders foto erop achter een luikje. Zo kon hij een soort memorie spelen en ons ondertussen ook leren kennen, zo kwam een band met de klas zonder dat hij er effectief was.
Het schooljaar sluiten we af met een schoolfeest dat toepasselijk het thema HELDEN droeg. Aangezien ik als juf weg ben van Nieuw-Zeeland, leek me dit een leuke invalshoek en brachten wij met onze eerste kleuterklas als intro op onze piratendansjes de HAKA (krijgersdans van de Maori van Nieuw-Zeeland). Mijn kleuters gingen er volledig in op en onze krachten bundelden we voor ons zieke vriendje.
Tot slot zou ik nog willen meegeven: volg je hart en je instinct. Doe niks wat je gewoon ergens leest zonder je er goed bij te voelen. Het is een lastige periode voor iedereen die betrokken is maar zoek kracht en steun bij elkaar en dat brengt vele mooie momenten ondanks de moeilijke periode.